Νὰ κριθεῖ κάθε Ἄνοιξη ἀπὸ τὴ χαρά της

Ἀστεροσκοπεῖο

Διαρρῆχτες τοῦ ἥλιου
δὲν εἶδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δὲν ἄγγιξαν φλογισμένο στόμα
δὲν ξέρουν τί χρῶμα ἔχει ὁ οὐρανὸς

Σὲ σκοτεινὰ δωμάτια κλεισμένοι
δὲν ξέρουν ἂν θὰ πεθάνουν
παραμονεύουν
μὲ μαῦρες μάσκες καὶ βαριὰ τηλεσκόπια
μὲ τ᾿ ἄστρα στὴν τσέπη τους βρωμισμένα μὲ ψίχουλα
μὲ τὶς πέτρες τῶν δειλῶν στὰ χέρια
παραμονεύουν σ᾿ ἄλλους πλανῆτες τὸ φῶς

Νὰ πεθάνουν

Νὰ κριθεῖ κάθε Ἄνοιξη ἀπὸ τὴ χαρά της
ἀπὸ τὸ χρῶμα του τὸ κάθε λουλούδι
ἀπὸ τὸ χάδι του τὸ κάθε χέρι
ἀπ᾿ τ᾿ ἀνατρίχιασμά του τὸ κάθε φιλὶ

Μίλτος Σαχτούρης

μόνο το ρεμπέτικο μοτίβο δεν κατόρθωσα να διώξω από τα χείλη μου

του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Μαρία η Αιγυπτία

Ακόμα θυμούμαι την επιγραφή OUT OF BOUNDS.
Συχνά μας επισκέπτονταν ναύτες του N.A.A.F.I. Club.
Μάλιστα ένας μου έλεγε: «Είσαι ένα τίποτα
στο σκοπευτήριο, στο πανδοχείο, στο καπηλειό, στο μπορντέλο».
Όμως τώρα απαρνήθηκα τα εγκόσμια, και τούτο είναι μια ηδονή –
δοσμένη ψυχή τε και σώματι στο Νυμφίο, εν προσευχή και νηστεία,
σε τούτη την έρημο με την ξερή άμμο, το γλυφό νερό, τον αδυσώπητο ήλιο.
Ενίοτε περνούν καραβάνια προσκυνητών με χασίσι και πάπυρο,
όμως η γύμνια μου καταφεύγει στα βράχια∙
έτσι χαράζω τα ποιήματά μου στην άμμο
κι έρχονται οι αγέρηδες να μου τα τραγουδήσουν.
Λίγο πάπυρο, άγιε πάτερ Ζωσιμά, δυο τρία βιβλία θρησκευτικά,
μια σύντομη μέθοδο εκμαθήσεως βυζαντινής μουσικής.
Κει στην αγαπημένη μου Αλεξάνδρεια,
μη με ξεχάσεις, άγιε πάτερ Ζωσιμά∙
με λένε Μαρία, παλαιότερα Κλεοπάτρα, στην Κυρήνη Εσθήρ –
επί δεκαπενταετίαν διατελέσασα πόρνη.
Μα τώρα όλους σχεδόν, συν Θεώ, τους πειρασμούς τούς νίκησα
και μόνο το ρεμπέτικο μοτίβο δεν κατόρθωσα
να διώξω από τα χείλη μου, δε μπόρεσα
να ξεριζώσω απ’ την καρδιά μου, δε δυνήθηκα,
το ρεμπέτικο που τραγούδαγα μικρή στο καπηλειό του Αλκέτα.

Από τη συλλογή Εποχή των ισχνών αγελάδων (1950 - 1951)

Το ρεμπέτικο εξιστορεί...

Τα γεγονότα, ίσως, της σημαντικότερης δεκαετίας του 20ου αιώνα, παρουσιάζονται μέσα από τα ρεμπέτικα - λαϊκά τραγούδια που γράφτηκαν στην δεκαετία του 1940. Μπορούν να τμηματοποηθούν σε τέσσερις ενότητες: α) πόλεμος 1940 - 1941, β) κατοχή, γ) αντίσταση, δ) εμφύλιος.

Περισσότερα εδώ

Και αν γεννηθείς...

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος.


Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ'άστρα
Μαζεύοντ'όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μαζεύοντ'όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ'στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δείς απ'το παράθυρο σου
Το πρόσωπο μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει

Καλή νύχτα.

«Βγάλε τη μάσκα»

Για μένα πάντα θα μείνεις ξένη,
ψεύτρα γυναίκα, ψεύτρα καρδιά.
Βγάλε τη μάσκα σου να σε γνωρίσω
κι ας καθαρίσουμε τούτη τη βραδιά.

Την πονηριά σου κανείς δε φτάνει!
Άλλα πιστεύεις κι άλλα μου λες.
Βγάλε τη μάσκα σου, να ξηγηθούμε,
γιατί αργότερα άδικα θα κλαις!

Πες μου, ποια είσαι, πες μου, τι θέλεις;
Κι άκου και μένα, τι θα σου πω.
Βγάλε τη μάσκα σου να μ' αγαπήσεις,
πέτα τη μάσκα σου, για να σ' αγαπώ!

Τραγούδι: Πρόδρ. Τσαουσάκης, Ρένα Στάμου.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1949.
Επανέκδοση 1987

Πηγή: http://www.tsitsanis.gr/audio/bgale-te-maska-p-tsaousakes-r-stamou

Τι εννοούμε λέγοντας παιδεία;

Ἕξι μέρες ἀναμονὴ

Χειμώνας 1942

Ξημέρωσεν ὁ δείχτης πάλι Κυριακή.

Ἑφτὰ μέρες
Ἡ μιὰ πάνω ἀπ᾿ τὴν ἄλλη
Δεμένες
Ὁλόιδιες
Σὰ χάντρες κατάμαυρες
Κόμπο λογιῶν του Σεμιναρίου.

Μιά, τέσσερις, πενηνταδυό.
Ἕξι μέρες ὅλες γιὰ μία
Ἕξι μέρες ἀναμονὴ
Ἕξι μέρες σκέψη
Γιὰ μία μέρα
Μόνο γιὰ μία μέρα
Μόνο γιὰ μίαν ὥρα
Ἀπόγευμα κι ἥλιος.

Ὧρες
Ταυτισμένες
Χωρὶς συνείδηση
Προσπαθώντας μία λάμψη
Σὲ φόντο σελίδων
Μὲ πένθιμο χρῶμα

Μιὰ μέρα ἀμφίβολης χαρᾶς
Ἴσως μόνο μίαν ὥρα
Λίγες στιγμὲς
Τὸ βράδυ ἀρχίζει πάλι ἡ ἀναμονὴ
Πάλι μίαν ἑβδομάδα, τέσσερις, πενηνταδυό

Σήμερα βρέχει ἀπ᾿ τὸ πρωί.
Ἕνα κίτρινο χιονόνερο.

Από τη συλλογή του στρατού

Το βαλς των χαμένων ονείρων...

Ρήμαγμα

του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Ρήμαγμα

Τις παγωμένες νύχτες,
όταν κι ο τελευταίος τράχηλος σ’ αρνείται,
ποια αρετή σου μένει ακόμη να ρημάξεις,
ποια χαρά να στολίσεις τα όνειρα σου,
ποια αθωότητα να δικαιωθείς;

Τις παγωμένες νύχτες,
ψυχή μου, πως αντέχεις τέτοιο ρήμαγμα,
εσύ που αναζήταγες τον ουρανό;

Όλα όσα αρνηθήκαμε- αυτό είναι το πεπρωμένο μας

Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς – την πρώτη μέρα
που διστάσαμε να πάρουμε μιαν απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι
σε μιαν αναβολή.

Μια ταπείνωση που δεν ανταποδόθηκε, αναπηδάει μια άλλη ώρα, σαν μαχαίρι, μέσα σου
για να σκοτώσει ο,τι πιο πολύ αγαπάς.

Ένα μεγάλο, ακατόρθωτο όνειρο που του’ κλεισες την πόρτα,
κάθεται και απέξω χρόνια τώρα
κι όταν σε βρουν νεκρό, κανείς δεν ξέρει ότι δεν άντεχες ν' ακούς
αυτά τα τεράστια ματωμένα νύχια του να γδέρνουνε την πόρτα σου.

Όλα όσα αρνηθήκαμε- αυτό είναι το πεπρωμένο μας.

(απόσπασμα, Τάσος Λεοβαδίτης, "οι τελευταίοι", 1964)

...ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε

«Ναι, αγαπημένη μου.

Εμείς γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε,

για να μπορούμε να’ χουμε μια λάμπα,

ένα σκαμνί,

ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί,

ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.

Για να’ χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν,

ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε.»

Δραπέτης

ποίημα του Αντώνη Στασινόπουλου



Και θα σβήσω

σαν τα ίχνη κιμωλίας στο πίνακα.

Με περιτριγυρίζουν σκιές.

Θα αφεθώ στης φαντασίας το κάλεσμα

δραπέτης

πολιτείας αιχμάλωτης.



από την συλλογή του Αντώνη Στασινόπουλου "μαζί", Εκδόσεις Οδός Πανός, Απρίλιος 2009

Electric Litany

"

Άφησέ με να έρθω μαζί σου.
Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι - δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου.
Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησέ με να έρθω μαζί σου.
Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ' ακούσω...άφησέ με να έρθω μαζί σου"

Η κρίση...σε ποίηση

της Σοφίας Κολοτούρου

ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΚΟΣΙ – ΔΕΚΑ, ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

O κύκλος κλείνει εδώ πέρα μιας Ελλάδας.
Στο πρόσωπο του Γλέζου ρίξαν χημικά.
Μας ψαλιδίζουν τους μισθούς μεθοδικά.
Κουτσομπολιά μας τρέφουν τώρα, μιας φυλλάδας.

Μια Τζούλια ή μι’ ακόμη Ωραία Ελένη,
σαν φούσκες λαμπερές προβάλλουν στον αφρό.
Εμείς χανόμαστε, μες τον ορυμαγδό
και δίπλα η Τράπεζα σαν όρνιο περιμένει.

Αμείλικτα μας σπρώχνει η Ειμαρμένη,
της Κρίσης μέρα γράφει η ιστορία.
Στο δρόμο βγήκανε μεγάλοι και παιδιά.

Κι εγώ, μες το σαλόνι μου κλεισμένη
της Άγρας αγκαλιάζω τα βιβλία
και υπογράφω πως τα βρίσκω ποιοτικά.

6/3/2010