Poverty tells many stories

Barricade

τη ζωής το κύμα το παράφορο...

το εγώ σου πνίγει το εμείς...

Όσα και αν είπες σε στιγμές αυτοπεποίθησης

κενά λόγια για του όλου τις ανάγκες

Όσα δεν έκανες μην τα δικαιολογείς

άστα να πάνε, μην πανικοβληθείς

γιατί το εγώ σου πνίγει το εμείς...


Ξ

Καιρός περίεργος...υπέροχος καιρός!

Αυτήν την περίοδο απουσιάζω συνειδητά και αναγκαία!

Είναι η περίοδος της δημιουργικής σύγχυσης!

The Comfort Of Strangers

Δουλειά, διακοπές και πάλι δουλειά: Φυλάκη, απόδραση και πάλι φυλακή...τώρα όμως διακοπές!

Mexican Summer

Oh to find
Another lover
Oh to lie
In the bed of another
Breaking the bread
And raising the silver there
With you

And I dreamed your face
In the Mexican summer
With Texas above
To die with my brother
Breaking the bread
And raising the silver there
With you

And I dreamed your face a million times
And I vowed to get you out
And I dreamed your face a million times
And I vowed to get you out
And I dreamed your face a million times
And I vowed to get you out
Of here

Oh to find
Another lover
Oh to lie in the
Bed of another
Breaking the bread
And raising the silver there
With you

...ο καιρός δεν με τρομάζει...

Θα βάλω κόκκινο βαθύ κραγιόν
και θα πετάξω στη φωτιά τα άδικα τα λόγια.
Δεν ξαναγίνομαι γιορτή των αλλονών.
Τ`ορκίζομαι στον ουρανό που μ`αγκαλιάζει χρόνια.

Καρδιά μου,σώμα μου γλυκό,ένα ταξίδι αρχίζει.
Θα γίνουμε ένα το`χω δει,μ`αυτό που μας αξίζει.
Θα βάλω κόκκινο βαθύ κραγιόν γιατί ο καιρός δε με τρομάζει.
Τ`ορκίζομαι στον ουρανό,που χρόνια μ`αγκαλιάζει.

Ὁ Ἐλεγκτής

Ἕνας μπαξὲς γεμάτος αἷμα
εἶν᾿ ὁ οὐρανὸς
καὶ λίγο χιόνι
ἕσφιξα τὰ σκοινιά μου
πρέπει καὶ πάλι νὰ ἐλέγξω
τ᾿ ἀστέρια
ἐγὼ
κληρονόμος πουλιῶν
πρέπει
ἔστω καὶ μὲ σπασμένα φτερὰ
νὰ πετάω.

Μακάρι νὰ βρεῖ πέννα καὶ χαρτὶ ἐκεῖ ποὺ πάει...

Μίλτος Σαχτούρης

Πάψε, μη μιλάς...

Πάλι σε δεύτερο πρόσωπο μιλάς
να διαβάσεις
να μεγαλώσεις
να σπουδάσεις
να κοιμηθείς

Πάλι σε δεύτερο πρόσωπο μιλάς
να υπηρετήσεις
να δουλέψεις
να πληρώσεις
να κοιμηθείς

Πάντα σε δεύτερο πρόσωπο μιλάς
να προσευχηθείς
να παντρευτείς
να 'σαι νομοταγής
να κοιμηθείς

Μα ποιος είσαι;
Πάψε επιτέλους, μη μιλάς

Περιφρονώ...

Περιφρονώ τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες,

τη σκοτεινή δημοσιογραφία

και την κάθε λογής χυδαιότητα...



Μάνος Χατζιδάκις

Employment

Μαύρο μαργαριτάρι...

Μαύρο μαργαριτάρι, μαύρη ομορφιά και χάρη
μαύρη όπως δεν έχουμε δει στην ζωή μας
τη στείρα παθιάρα και μαύρη
Μαύρη που μαχαιρώνει και το αίμα μου ξηλώνει

Μαύρη και όταν αγιάζει σκοτώνει και δεν τη νοιάζει
μαύρη μαγεία να πάρει, φτιάχνει φωλιά
όταν δεν βγαίνει φεγγάρι
Μαύρη σαν γιαταγάνι, με ματωμένο φουστάνι

Μα οι γείτονες μου κι οι διπλανοί μου δεν πρέπει ποτέ
να το μάθουν πως ήρθε για μένα, εδώ και τώρα για μένα
όταν ο έρωτας για τον έρωτα μιλάει διαρκώς
κάνει στραβά μάτια ακόμα κι ο ουρανός

Βροχή που δεν περιμένει κάθε άλλο παρά
ευλογημένη νερό που δε λογαριάζει πνίγει
τις σκάλες, να 'τανε κι άλλες
βροχή που σπάει τα σύνορα
και σου ξεπλένει τα όνειρα

Ο παράνομος έρωτας είναι μια τρικυμία
τσακίζει με το τακούνι την ηρεμία στη γωνία
το σεντόνι γουστάρει να μουσκεύει στο λάθος
γιατί η ευτυχία μισεί να μας βρίσκει μονάχους

Ποτέ η απιστία δεν χορταίνει βάζει άρωμα και
περιμένει στους δρόμους γυρνάει και ψάχνει
να πάρει τα θύματα στο λαιμό της
Ο οργασμός μας τραντάζει τα μέλη
και σφαζόμαστε μέσα στο μέλι

Έτσι απροστάτευτη απ' το όνειρο ξυπνάει η ζωή μας
και κρατάει απ' το χέρι τη χαμένη ψυχή μας
πως να ζήσει ένας έρωτας που από φόβο μην σβήσει
τον τρώει η φρικτή σιγουριά
πως μπορεί να κρατήσει

Στοργή που έχει νυχτώσει και τρέχει
να γλιτώσει κρύβεται στου κόσμου το κόρφο
αιτία και ενοχή
που δεν έχει πια στόχο κρύα σαν λάμα και
πόνος, μαύρο γλυκό που σου 'δωσε ο χρόνος

Ο παράνομος έρωτας κυλάει στους λαγόνες
και βαφτίζει το φόρεμα στου κορμιού τους αγώνες
μεσ' στο αμάξι της μπαίνει και αθώα χαϊδεύει
το χρόνο που ξεχειλίζει
γι' αυτό η ζωή περισσεύει
Ένα ψέμα είναι ο έρωτας και προτού ξεδιψάσει
σκορπάει τόση αλήθεια για να σε ξεγελάσει

don' t leave me now

πουλάει η μοναξιά χιλιάδες φύλλα

Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις

στο τζάμι το θαμπό της οικουμένης

Κοιτάς αυτά που δεν καταλαβαίνεις

κι ούτε που ξέρεις τι και πώς

Βλέπεις θεάματα, πληρώνεις φόρους

Επιθυμώντας μ' όλους τους πόρους

να ζεις μονάχα με δικούς σου όρους

και να 'σαι ο ίδιος σου πομπός

Άκου κοινό

Λάθος προφίλ του ανθρώπου ο νους

δεν αντέχει κόσμους αληθινούς

Κόλαση υπάρχει μονάχα για τους ζωντανούς

Τα μανιφέστα του καιρού σου μίλα

Κίτρινα λόγια με σινιέ ξεφτίλα

πουλάει η μοναξιά χιλιάδες φύλλα

όταν ποζάρει στο φακό

Γλυκιά, ακίνητη, θολή νιρβάνα

δεν έχεις έρωτες, μα έχεις πλάνα

Έχεις οθόνη, μα δεν έχεις μάνα

ούτε ένα χέρι φιλικό

Άκου κοινό...

Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις

στο τζάμι το θαμπό της οικουμένης

Κοιτάς αυτά που δεν καταλαβαίνεις

κι ούτε που ξέρεις τι και πώς

Γλυκιά ακίνητη θολή νιρβάνα...

ετεροχρονισμένη προδοσία

Και αν ματαιόδοξος υπήρξα,

πληρώνω φίλοι μου με ετεροχρονισμένη προδοσία,

αυτού που πίστεψα πως ήμουν χωρίς να ‘μαι

the streets all looked so strange they seemed so far away but charlotte did not cry

all the faces
all the voices blur
change to one face
change to one voice
prepare yourself for bed
the light seems bright
and glares on white walls
all the sounds of
charlotte sometimes
into the night with
charlotte sometimes

night after night she lay alone in bed
her eyes so open to the dark
the streets all looked so strange
they seemed so far away
but charlotte did not cry

the people seemed so close
playing expressionless games
the people seemed
so close
so many
other names...

sometimes i'm dreaming
where all the other people dance
sometimes i'm dreaming
charlotte sometimes
sometimes i'm dreaming
expressionless the trance
sometimes i'm dreaming
so many different names
sometimes i'm dreaming
the sounds all stay the same
sometimes i'm dreaming
she hopes to open shadowed eyes
on a different world
come to me
scared princess
charlotte sometimes

on that bleak track
(see the sun is gone again)
the tears were pouring down her face
she was crying and crying for a girl
who died so many years before...

sometimes i dream
where all the other people dance
sometimes i dream
charlotte sometimes
sometimes i dream
the sounds all stay the same
sometimes i'm dreaming
there are so many different names
sometimes i dream
sometimes i dream...

charlotte sometimes crying for herself
charlotte sometimes dreams a wall around herself
but it's always with love
with so much love it looks like
everything else
of charlotte sometimes
so far away
glass sealed and pretty
charlotte sometimes

Να σπάσει ο κύκλος...να γίνει σπείρα

...πες τους να σκάσουν απ' αυτή τη βεράντα...

Τα πρόβατα απήργησαν...

του Ντίνου Χριστιανόπουλου


τα πρόβατα απήργησαν

ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής



Από τα "Μικρά Ποιήματα"

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος απαγγέλει...

Νὰ κριθεῖ κάθε Ἄνοιξη ἀπὸ τὴ χαρά της

Ἀστεροσκοπεῖο

Διαρρῆχτες τοῦ ἥλιου
δὲν εἶδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δὲν ἄγγιξαν φλογισμένο στόμα
δὲν ξέρουν τί χρῶμα ἔχει ὁ οὐρανὸς

Σὲ σκοτεινὰ δωμάτια κλεισμένοι
δὲν ξέρουν ἂν θὰ πεθάνουν
παραμονεύουν
μὲ μαῦρες μάσκες καὶ βαριὰ τηλεσκόπια
μὲ τ᾿ ἄστρα στὴν τσέπη τους βρωμισμένα μὲ ψίχουλα
μὲ τὶς πέτρες τῶν δειλῶν στὰ χέρια
παραμονεύουν σ᾿ ἄλλους πλανῆτες τὸ φῶς

Νὰ πεθάνουν

Νὰ κριθεῖ κάθε Ἄνοιξη ἀπὸ τὴ χαρά της
ἀπὸ τὸ χρῶμα του τὸ κάθε λουλούδι
ἀπὸ τὸ χάδι του τὸ κάθε χέρι
ἀπ᾿ τ᾿ ἀνατρίχιασμά του τὸ κάθε φιλὶ

Μίλτος Σαχτούρης

μόνο το ρεμπέτικο μοτίβο δεν κατόρθωσα να διώξω από τα χείλη μου

του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Μαρία η Αιγυπτία

Ακόμα θυμούμαι την επιγραφή OUT OF BOUNDS.
Συχνά μας επισκέπτονταν ναύτες του N.A.A.F.I. Club.
Μάλιστα ένας μου έλεγε: «Είσαι ένα τίποτα
στο σκοπευτήριο, στο πανδοχείο, στο καπηλειό, στο μπορντέλο».
Όμως τώρα απαρνήθηκα τα εγκόσμια, και τούτο είναι μια ηδονή –
δοσμένη ψυχή τε και σώματι στο Νυμφίο, εν προσευχή και νηστεία,
σε τούτη την έρημο με την ξερή άμμο, το γλυφό νερό, τον αδυσώπητο ήλιο.
Ενίοτε περνούν καραβάνια προσκυνητών με χασίσι και πάπυρο,
όμως η γύμνια μου καταφεύγει στα βράχια∙
έτσι χαράζω τα ποιήματά μου στην άμμο
κι έρχονται οι αγέρηδες να μου τα τραγουδήσουν.
Λίγο πάπυρο, άγιε πάτερ Ζωσιμά, δυο τρία βιβλία θρησκευτικά,
μια σύντομη μέθοδο εκμαθήσεως βυζαντινής μουσικής.
Κει στην αγαπημένη μου Αλεξάνδρεια,
μη με ξεχάσεις, άγιε πάτερ Ζωσιμά∙
με λένε Μαρία, παλαιότερα Κλεοπάτρα, στην Κυρήνη Εσθήρ –
επί δεκαπενταετίαν διατελέσασα πόρνη.
Μα τώρα όλους σχεδόν, συν Θεώ, τους πειρασμούς τούς νίκησα
και μόνο το ρεμπέτικο μοτίβο δεν κατόρθωσα
να διώξω από τα χείλη μου, δε μπόρεσα
να ξεριζώσω απ’ την καρδιά μου, δε δυνήθηκα,
το ρεμπέτικο που τραγούδαγα μικρή στο καπηλειό του Αλκέτα.

Από τη συλλογή Εποχή των ισχνών αγελάδων (1950 - 1951)

Το ρεμπέτικο εξιστορεί...

Τα γεγονότα, ίσως, της σημαντικότερης δεκαετίας του 20ου αιώνα, παρουσιάζονται μέσα από τα ρεμπέτικα - λαϊκά τραγούδια που γράφτηκαν στην δεκαετία του 1940. Μπορούν να τμηματοποηθούν σε τέσσερις ενότητες: α) πόλεμος 1940 - 1941, β) κατοχή, γ) αντίσταση, δ) εμφύλιος.

Περισσότερα εδώ

Και αν γεννηθείς...

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος.


Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ'άστρα
Μαζεύοντ'όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μαζεύοντ'όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ'στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δείς απ'το παράθυρο σου
Το πρόσωπο μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει

Καλή νύχτα.

«Βγάλε τη μάσκα»

Για μένα πάντα θα μείνεις ξένη,
ψεύτρα γυναίκα, ψεύτρα καρδιά.
Βγάλε τη μάσκα σου να σε γνωρίσω
κι ας καθαρίσουμε τούτη τη βραδιά.

Την πονηριά σου κανείς δε φτάνει!
Άλλα πιστεύεις κι άλλα μου λες.
Βγάλε τη μάσκα σου, να ξηγηθούμε,
γιατί αργότερα άδικα θα κλαις!

Πες μου, ποια είσαι, πες μου, τι θέλεις;
Κι άκου και μένα, τι θα σου πω.
Βγάλε τη μάσκα σου να μ' αγαπήσεις,
πέτα τη μάσκα σου, για να σ' αγαπώ!

Τραγούδι: Πρόδρ. Τσαουσάκης, Ρένα Στάμου.
Ζεϊμπέκικο.
Ηχογραφήθηκε: 1949.
Επανέκδοση 1987

Πηγή: http://www.tsitsanis.gr/audio/bgale-te-maska-p-tsaousakes-r-stamou

Τι εννοούμε λέγοντας παιδεία;

Ἕξι μέρες ἀναμονὴ

Χειμώνας 1942

Ξημέρωσεν ὁ δείχτης πάλι Κυριακή.

Ἑφτὰ μέρες
Ἡ μιὰ πάνω ἀπ᾿ τὴν ἄλλη
Δεμένες
Ὁλόιδιες
Σὰ χάντρες κατάμαυρες
Κόμπο λογιῶν του Σεμιναρίου.

Μιά, τέσσερις, πενηνταδυό.
Ἕξι μέρες ὅλες γιὰ μία
Ἕξι μέρες ἀναμονὴ
Ἕξι μέρες σκέψη
Γιὰ μία μέρα
Μόνο γιὰ μία μέρα
Μόνο γιὰ μίαν ὥρα
Ἀπόγευμα κι ἥλιος.

Ὧρες
Ταυτισμένες
Χωρὶς συνείδηση
Προσπαθώντας μία λάμψη
Σὲ φόντο σελίδων
Μὲ πένθιμο χρῶμα

Μιὰ μέρα ἀμφίβολης χαρᾶς
Ἴσως μόνο μίαν ὥρα
Λίγες στιγμὲς
Τὸ βράδυ ἀρχίζει πάλι ἡ ἀναμονὴ
Πάλι μίαν ἑβδομάδα, τέσσερις, πενηνταδυό

Σήμερα βρέχει ἀπ᾿ τὸ πρωί.
Ἕνα κίτρινο χιονόνερο.

Από τη συλλογή του στρατού

Το βαλς των χαμένων ονείρων...

Ρήμαγμα

του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Ρήμαγμα

Τις παγωμένες νύχτες,
όταν κι ο τελευταίος τράχηλος σ’ αρνείται,
ποια αρετή σου μένει ακόμη να ρημάξεις,
ποια χαρά να στολίσεις τα όνειρα σου,
ποια αθωότητα να δικαιωθείς;

Τις παγωμένες νύχτες,
ψυχή μου, πως αντέχεις τέτοιο ρήμαγμα,
εσύ που αναζήταγες τον ουρανό;

Όλα όσα αρνηθήκαμε- αυτό είναι το πεπρωμένο μας

Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς – την πρώτη μέρα
που διστάσαμε να πάρουμε μιαν απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι
σε μιαν αναβολή.

Μια ταπείνωση που δεν ανταποδόθηκε, αναπηδάει μια άλλη ώρα, σαν μαχαίρι, μέσα σου
για να σκοτώσει ο,τι πιο πολύ αγαπάς.

Ένα μεγάλο, ακατόρθωτο όνειρο που του’ κλεισες την πόρτα,
κάθεται και απέξω χρόνια τώρα
κι όταν σε βρουν νεκρό, κανείς δεν ξέρει ότι δεν άντεχες ν' ακούς
αυτά τα τεράστια ματωμένα νύχια του να γδέρνουνε την πόρτα σου.

Όλα όσα αρνηθήκαμε- αυτό είναι το πεπρωμένο μας.

(απόσπασμα, Τάσος Λεοβαδίτης, "οι τελευταίοι", 1964)

...ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε

«Ναι, αγαπημένη μου.

Εμείς γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε,

για να μπορούμε να’ χουμε μια λάμπα,

ένα σκαμνί,

ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί,

ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.

Για να’ χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν,

ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε.»

Δραπέτης

ποίημα του Αντώνη Στασινόπουλου



Και θα σβήσω

σαν τα ίχνη κιμωλίας στο πίνακα.

Με περιτριγυρίζουν σκιές.

Θα αφεθώ στης φαντασίας το κάλεσμα

δραπέτης

πολιτείας αιχμάλωτης.



από την συλλογή του Αντώνη Στασινόπουλου "μαζί", Εκδόσεις Οδός Πανός, Απρίλιος 2009

Electric Litany

"

Άφησέ με να έρθω μαζί σου.
Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι - δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου.
Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησέ με να έρθω μαζί σου.
Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ' ακούσω...άφησέ με να έρθω μαζί σου"

Η κρίση...σε ποίηση

της Σοφίας Κολοτούρου

ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΚΟΣΙ – ΔΕΚΑ, ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

O κύκλος κλείνει εδώ πέρα μιας Ελλάδας.
Στο πρόσωπο του Γλέζου ρίξαν χημικά.
Μας ψαλιδίζουν τους μισθούς μεθοδικά.
Κουτσομπολιά μας τρέφουν τώρα, μιας φυλλάδας.

Μια Τζούλια ή μι’ ακόμη Ωραία Ελένη,
σαν φούσκες λαμπερές προβάλλουν στον αφρό.
Εμείς χανόμαστε, μες τον ορυμαγδό
και δίπλα η Τράπεζα σαν όρνιο περιμένει.

Αμείλικτα μας σπρώχνει η Ειμαρμένη,
της Κρίσης μέρα γράφει η ιστορία.
Στο δρόμο βγήκανε μεγάλοι και παιδιά.

Κι εγώ, μες το σαλόνι μου κλεισμένη
της Άγρας αγκαλιάζω τα βιβλία
και υπογράφω πως τα βρίσκω ποιοτικά.

6/3/2010

της Σοφίας Κολοτούρου

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΥΓΗ

Eίν’ έξω νύχτα και σκοτάδι και σιωπή.
Όμως ακόμα ελπίζω και παλεύω.
Δεν ξέρω αν θα ‘ρθουνε κι οι φίλοι την αυγή -
ούτε γνωρίζω εκείνο που γυρεύω.

Ωστόσο θέλω να φεγγίσει ο ουρανός -
κι η λάμψη του να μπει μες τη ψυχή μου.
Μετά να κόψω γαλανά κομμάτια φως,
σαν δώρα, να μοιράσω στη γιορτή μου.

Κι άμα δεν έρθουνε, θα πάω και θα τους βρω -
υπάρχει χώρος τώρα στην καρδιά μου.
Ένα κομμάτι φωτεινό να μοιραστώ
και λίγη αγάπη κι όλα τα όνειρά μου.

Να ξαναφτιάξω τη ζωή μου έχω σκοπό
κι έχω αλλαγές κρυφά δρομολογήσει.
Όλα θα γίνουν, μυστικά -κι έχω καιρό,
πολύ καιρό, ώσπου έξω να ροδίσει.

(1994)

Κλάψε ανθρωπάκο, θα γελάς στον ουρανό

της Σοφίας Κολοτούρου

Ο ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ

Γεννήθηκε και ζούσε σ’ έναν τόπο
όχι και τόσο –αλήθεια- μακρινό.
Κι αν πάλευε, δεν ήξερε τον τρόπο,
μα πήγαινε, κρατώντας το σταυρό

στο χέρι, κι όλο ‘λεγαν οι αγγέλοι:
“Κλάψε ανθρωπάκο, θα γελάς στον ουρανό”

Πρώτη φορά, μικρός στη γειτονιά του
να μην τον παίζουν, μόνος! Τι πικρό…
Να μην ταιριάζει ή μοιάζει στη γενιά του
-άπειρες ώρες, σ’ ένα βίο μοναχικό-

να τραγουδά η ουράνια κυψέλη:
“Κλάψε ανθρωπάκι, θα χαρείς στον ουρανό”

Δεύτερη πράξη: όσο μεγαλώνει
γύρω του υπάρχει κάτι διαφορετικό:
Μια αναπηρία, μι’ αρρώστια τον κυκλώνει
ή ξένος είναι και δεν έχει θέση εδώ.

Στη Γη είν’ ένα ανθρώπινο κουρέλι:
πρέπει να κλάψει για να βρει τον ουρανό.

Η τρίτη πράξη: μες την κοινωνία,
στο τμήμα της το παραγωγικό,
του λένε να ενταχθεί, στην εργασία-
κι ας είν’ αδύναμος στο σώμα, στο μυαλό,

γιατί αλλιώς, κανένας δεν τον θέλει
- πριν κλάψει, ας ρωτάει τον ουρανό.

Τέταρτο δράμα, όταν πρέπει ο ανθρωπάκος
- σαν βρίσκει μια δουλειά, με το στανιό -
τα ένσημα και τα χαρτιά του όλα κάπως
να φτιάξει, δίχως συνδικαλισμό.

Ρεπό και μπόνους του μετρούν με το τσιγκέλι-
κι αν κλάψει, θα τα βρει στον ουρανό.

Το πέμπτο δράμα είν’ η ίδια η ζωή του,
που κύκλους κάνει, κι όλο τρύπες στο νερό.
Βασανισμένος ο ανθρωπάκος: η ύπαρξή του
έχει τσακίσει, κι έτσι μοιάζει, από καιρό

σαν να τον σφίγγουν μ’ ένα αόρατο κρικέλλι,
να κλάψει τώρα, πριν βρεθεί στον ουρανό.

Σήκω ανθρωπάκο, αγωνίσου, πάρε θέση.
Κοίταξε γύρω: να, κι εγώ που σου μιλώ
είμ’ ανθρωπάκος σαν κι εσένα, έχω απωλέσει
στήριξη απ’ τον κοινωνικό μου τον ιστό.

Και μην νομίζεις πως κι εμένα δεν με μέλλει:
κλαίω από τώρα – δεν θα βρω τον ουρανό.