Περιφρονώ...

Περιφρονώ τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες,

τη σκοτεινή δημοσιογραφία

και την κάθε λογής χυδαιότητα...



Μάνος Χατζιδάκις

Employment

Μαύρο μαργαριτάρι...

Μαύρο μαργαριτάρι, μαύρη ομορφιά και χάρη
μαύρη όπως δεν έχουμε δει στην ζωή μας
τη στείρα παθιάρα και μαύρη
Μαύρη που μαχαιρώνει και το αίμα μου ξηλώνει

Μαύρη και όταν αγιάζει σκοτώνει και δεν τη νοιάζει
μαύρη μαγεία να πάρει, φτιάχνει φωλιά
όταν δεν βγαίνει φεγγάρι
Μαύρη σαν γιαταγάνι, με ματωμένο φουστάνι

Μα οι γείτονες μου κι οι διπλανοί μου δεν πρέπει ποτέ
να το μάθουν πως ήρθε για μένα, εδώ και τώρα για μένα
όταν ο έρωτας για τον έρωτα μιλάει διαρκώς
κάνει στραβά μάτια ακόμα κι ο ουρανός

Βροχή που δεν περιμένει κάθε άλλο παρά
ευλογημένη νερό που δε λογαριάζει πνίγει
τις σκάλες, να 'τανε κι άλλες
βροχή που σπάει τα σύνορα
και σου ξεπλένει τα όνειρα

Ο παράνομος έρωτας είναι μια τρικυμία
τσακίζει με το τακούνι την ηρεμία στη γωνία
το σεντόνι γουστάρει να μουσκεύει στο λάθος
γιατί η ευτυχία μισεί να μας βρίσκει μονάχους

Ποτέ η απιστία δεν χορταίνει βάζει άρωμα και
περιμένει στους δρόμους γυρνάει και ψάχνει
να πάρει τα θύματα στο λαιμό της
Ο οργασμός μας τραντάζει τα μέλη
και σφαζόμαστε μέσα στο μέλι

Έτσι απροστάτευτη απ' το όνειρο ξυπνάει η ζωή μας
και κρατάει απ' το χέρι τη χαμένη ψυχή μας
πως να ζήσει ένας έρωτας που από φόβο μην σβήσει
τον τρώει η φρικτή σιγουριά
πως μπορεί να κρατήσει

Στοργή που έχει νυχτώσει και τρέχει
να γλιτώσει κρύβεται στου κόσμου το κόρφο
αιτία και ενοχή
που δεν έχει πια στόχο κρύα σαν λάμα και
πόνος, μαύρο γλυκό που σου 'δωσε ο χρόνος

Ο παράνομος έρωτας κυλάει στους λαγόνες
και βαφτίζει το φόρεμα στου κορμιού τους αγώνες
μεσ' στο αμάξι της μπαίνει και αθώα χαϊδεύει
το χρόνο που ξεχειλίζει
γι' αυτό η ζωή περισσεύει
Ένα ψέμα είναι ο έρωτας και προτού ξεδιψάσει
σκορπάει τόση αλήθεια για να σε ξεγελάσει

don' t leave me now

πουλάει η μοναξιά χιλιάδες φύλλα

Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις

στο τζάμι το θαμπό της οικουμένης

Κοιτάς αυτά που δεν καταλαβαίνεις

κι ούτε που ξέρεις τι και πώς

Βλέπεις θεάματα, πληρώνεις φόρους

Επιθυμώντας μ' όλους τους πόρους

να ζεις μονάχα με δικούς σου όρους

και να 'σαι ο ίδιος σου πομπός

Άκου κοινό

Λάθος προφίλ του ανθρώπου ο νους

δεν αντέχει κόσμους αληθινούς

Κόλαση υπάρχει μονάχα για τους ζωντανούς

Τα μανιφέστα του καιρού σου μίλα

Κίτρινα λόγια με σινιέ ξεφτίλα

πουλάει η μοναξιά χιλιάδες φύλλα

όταν ποζάρει στο φακό

Γλυκιά, ακίνητη, θολή νιρβάνα

δεν έχεις έρωτες, μα έχεις πλάνα

Έχεις οθόνη, μα δεν έχεις μάνα

ούτε ένα χέρι φιλικό

Άκου κοινό...

Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις

στο τζάμι το θαμπό της οικουμένης

Κοιτάς αυτά που δεν καταλαβαίνεις

κι ούτε που ξέρεις τι και πώς

Γλυκιά ακίνητη θολή νιρβάνα...