το απονενοημένο διάβημα των Χριστουγέννων

τί φράση και αυτή...βαρεθήκαμε να την ακούμε αυτές τις μέρες.
πρελούδιο υπεράσπισης της ηθικής, σε ένα κόσμο εξορισμού ανήθικο!
το ημερολογιακό έτος (ηθικά προσδιορισμένο) τελειώνει!!!
το άτακτο τούτο ηλεκτρονικό ημερολόγιο έμεινε άγραφο για αρκετό καιρό.
Όχι πως δεν θα μπορούσε ο κάτοχος των κωδικών του να γράψει, μα γαιτί είναι καλύτερο μερικές φορές να σιωπούμε, να παγώνουμε το χρόνο αντί να παγώνουμε μέσα στο χρόνο!
Και ο χρόνος, μάλλον, δεν είναι απόλυτος ούτε και αντικειμενικός. "οι μέρες παιρνούν γρήγορα" ή "δεν περνάει η ώρα".

Πάντως, τούτες τις μέρες, πολλές οι τύψεις που κυκλοφορούν στο δρόμο.
τύψεις απέναντι στους άλλους, τύψεις και απέναντι στον εαυτό του/της.
όσα δεν έκανε, δεν μπόρεσε, δεν ήθελε να κάνει, νομίζει πως θα τα αναπληρώσει σε 5 μέρες:

• με ένα € στα σκαλιά της εκκλησίας
• με μια μεγάλη προσευχή που θα ακαλουθήσει
• με πολύ αλκοόλ
• με το δωρό που θα χαρίσει, για να αναπληρώσει την απουσία του προηγούμενου καιρού
• με το δώρο που θα πάρει, για να αναπληρώσει το χρόνο της μοναξιάς που για καιρό προηγήθηκε και για καιρό θα ακολουθήσει
  
• με τις ευχές

παντού τύψεις. στο χριστουγεννιάτικο και το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, στα διασκεδάδικα, στα καταστήματα ρούχων και στα πλυντήρια των τύψεων- τις εκκλησίες.


"χρόνια πολλά, με υγεία, ειρήνη, επαγγελματική επιτυχία και οικογενειακή ευτυχία"

χρόνια πολλά; το θέμα δεν είναι αν θα είναι πολλά αλλά αυτά που θα είναι να είναι καλά!

με υγεία; για να υπάρχει αυτή θα πρέπει να εκλήψει οτιδήποτε πλην του χρόνου που την φθείρει. ας πούμε το άγχος που προκαλεί το κέρδος, το καυσαέριο που προκαλεί το κέρδος, τα δέντρα που έκαψε το κέρδος...

ειρήνη; η αλήθεια είναι πως αυτοί με τις γραβάτες που εύχονται μεγαλόστομα "ειρήνη" απ΄τα παράθυρα, ενεργούν για ακριβώς το αντίθετο κλείνωντας ταυτόχρονα τα δικά μας "παράθυρα" στην αντίσταση και στη ζωή...

επαγγελματική επιτυχία και οικογενειακή ευτυχία; ναι, αλλά πώς θα την πετύχουμε αυτή; είναι γνωστό, "κοίτα την πάρτη σου άντε και την συναισθηματική μικροιδιοκτησία σου, την οικογένεια", και οι άλλοι....


η ευχή μου: ας μην πιστεύουμε στις ευχές!!!!ας μην πιστεύουμε!!! το πως θα φτιάξουμε τη ζωή μας άλλωστε ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα ΄ναι θέμα πίστης, μα πράξης!!!πράξης ουσιαστικής, συνεχούς και συλλογικής!!!

είναι δυνατό, αυτό που φαίνεται αδύνατο, γεννιέται μέσα στην αδυναμία μας και μένει υπνοτισμένο, μα υπάρχει, για να το προσπαθήσουμε!!!

αντί για ευχή, ένα όνειρο: να ανοίξουμε (με πολύ κόπο, σίγουρα) το παράθυρο που μένει κλειστό!!!