το κοριτσάκι με τα σπίρτα στα εξάρχεια

ποίηση, από αυτήν που γεννιέται...
αυτή η ανάρτηση ομορφαίνει το blog μου, είπα να τη ανεβάσω αυτούσια!

ως έχει μαζί με άλλα στο blog της Σοφίας
(http://kofosi.blogspot.com/)
και στο Ποιείν
(http://www.poiein.gr/archives/3786/index.html).


της Σοφίας Κολοτούρου

το κοριτσάκι με τα σπίρτα στα εξάρχεια

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, στην Τζαβέλλα
στέκεται για ώρα – κι έξω παίρνει να νυχτώνει.
Γωνία Μεσολογγίου, γιορτάζει μια παρέα
τον Αι Νικόλα, μες της νιότης τους την τρέλλα
και η μικρούλα βλέπει απέξω και κρυώνει.
Τα γεγονότα ακολουθούνε, τα μοιραία:

Μια σφαίρα μέσα στην καρδιά του Αλέξη.
Η κοπελίτσα ανάβει τώρα, μʼ αγωνία
το πρώτο σπίρτο: μια του μέλλοντος εικόνα,
ένα όνειρο καινούριο να επιλέξει.
Μα βλέπει, αντί για ειρήνη κι αφθονία,
του μίσους έναν επερχόμενο χειμώνα.

Σπάνε οι βιτρίνες, και γεμίζουν θρυψαλλάκια
οι δρόμοι γύρω, όπου ανάβουν οι φωτιές.
Μολότοφ πέφτουν, οργανώνονται πορείες:
Προπύλαια, Ακαδημία, και σκαλάκια
στο Σύνταγμα, Αλεξάνδρας – τώρα, συμπλοκές
κι ανάκατοι όλοι: μικροαστοί, μα και παρίες.

Άναψε σπίρτα τέσσερα τα βράδια,
για κάθε νύχτα που λαμπάδιαζαν οι δρόμοι.
Κάθε φορά η ίδια πάντα λέξη: “Οργή ! ”
“Κάψτε τα όλα, για να γίνουνε ρημάδια,
κυνηγηθείτε τώρα, κλέφτες κι αστυνόμοι
και πλακωθείτε, σε πορεία μαθητική”.

Στο πέμπτο σπίρτο διάβασε: “Αναρχία”
και “φτάνει πια” και “τέρμα, ήταν ως εδώ”.
Μα σπεύσαν κι άλλοι, στην αναμπουμπούλα.
Πιο κάτω: “ακρίβεια, ανισότητα, ανεργία”
(μίγμα συνθέσανε για χρόνια εκρηκτικό)
- ποιος κρύβεται όμως, κάτω απʼ την κουκούλα;

Στο έκτο σπίρτο, η μικρούλα μας παγώνει,
χαμογελά και βλέπει ωραία φώτα,
με ψαλμωδίες αγγέλων κι όλα τα ωσαννά,
με γαλοπούλα πλάι στο τζάκι κι έξω χιόνι.
Χριστούγεννα: όλα ειρηνικά, σαν πρώτα,
στην τηλεόραση, που ανάψαμε ξανά.

Οι δρόμοι σβήνουν, και στον καναπέ μας
γνώριμη η φιγούρα του Αι Βασίλη
μας περιμένει, μʼ ησυχία κι ασφάλεια.
Εικόνες βίας δεν είδαμε ποτέ μας
- δεν ρίξαμε ούτε λίγο τη Βαστίλλη.
Μα κάτι λείπει, κι είμαστε πια χάλια:

Καίνε τα σπίρτα, όταν βγουν απʼ το κουτί τους
- καίγοντʼ οι άνθρωποι, που ανοίξαν το κλουβί τους.

11/12/2008

Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και η κοινωνική έκκρηξη: Αναζητώντας τα αίτια

Άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου

"Η κρίση είναι συστημική"

Η εν ψυχρώ δολοφονία ενός 15ετους μαθητή, του Αλέξ. Γρηγορόπουλου ―τμήμα μιας μακράς αλυσίδας δολοφονιών και αστυνομικών βιαιοπραγιών που χαρακτήριζε όλη την μετεμφυλιακή περίοδο, συμπεριλαμβανομένης της «μεταπολίτευσης»― λειτούργησε σαν καταλύτης για να γίνει ορατή και δια γυμνού οφθαλμού η πολυδιάστατη κρίση που καθημερινά βαθαίνει περισσότερο και στην οποία έχω αναφερθεί επανειλημμένα από τη στήλη αυτή. Η κρίση αυτή δεν είναι μόνο οικονομική που αφορά το πελώριο και συνεχώς διογκούμενο άνοιγμα μεταξύ των ελίτ και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων που δρέπουν τα οφέλη της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και του υπόλοιπου πληθυσμού το οποίο εισπράττει την ανασφάλεια της εργασίας, την ανεργία ―ιδιαίτερα ενδημική ανάμεσα στους νέους― και την φτώχεια στην οποία καταδικάζεται πάνω από το 20% του πληθυσμού. Ούτε είναι μόνο πολιτική που αφορά την απαξίωση των κομμάτων εξουσίας (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) που διακρίνονται για την διαφθορά τους και την καλλιέργεια σχέσεων εξάρτησης στους πολίτες για να εξασφαλίζουν οι επαγγελματίες πολιτικοί την επανεκλογή τους, με τα συνακόλουθα οικονομικά και κοινωνικά ωφέλη. Στην πραγματικότητα, το κυριότερο ίσως χαρακτηριστικό της σημερινής κοινωνικής έκρηξης είναι το γεγονός ότι επιβεβαίωσε πως ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού έγινε πια ανεξέλεγκτο από τους κομματικούς μηχανισμούς, όχι μόνο των κομμάτων εξουσίας άλλα και των κομμάτων της παραδοσιακής Αριστεράς και Οικολογίας, που απεγνωσμένα ελίσσονται (και ανταγωνίζονται!) για να επανακτήσουν τον έλεγχο του.

Αντίθετα, είναι πια φανερό ότι η κρίση είναι οικονομική αλλά και πολιτική, οικολογική αλλά και βαθύτερα κοινωνική. Είναι μια κρίση που αφορά όχι μόνο τους οικονομικούς θεσμούς και κυρίως την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς στη σημερινή φάση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά και αυτό που περνά για «δημοκρατία» και «πολιτική» σήμερα, δηλαδή την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» και την «πολιτική» των επαγγελματιών πολιτικών όλων των παρατάξεων. Τέλος είναι μια κρίση που δεν αφορά μόνο θεσμούς αλλά ―και κυρίως― τις ίδιες τις αξίες που στηρίζουν αυτούς τους θεσμούς, δηλαδή τις ατομιστικές αξίες του ανταγωνισμού και της «αρπαχτής», του εγωισμού και του καταναλωτισμού, συνοπτικά, τις αξίες της ετερονομίας, δηλαδή του ετεροκαθορισμού των πολιτών, είτε αυτός ο ετεροκαθορισμός θεμελιώνεται στους πολιτικούς, οικονομικούς και γενικότερα κοινωνικούς θεσμούς, είτε στον πνευματικό ετεροκαθορισμό που επιβάλλει ο θρησκευτικός ανορθολογισμός. Είναι μια κρίση επομένως συστημική.

Η κρίση βέβαια αυτή δεν είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο. Αντίθετα, τη στιγμή αυτή ένα φάσμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο που έχει υιοθετήσει το σύστημα αυτό. Το φάσμα των μαζικών εξεγέρσεων που οι κατά τόπους ελίτ και η υπερεθνική ελίτ τρέμουν ότι δημιουργεί η συσσώρευση οργής στα μη προνομιούχα στρώματα. Της οργής, που προκάλεσε όλα αυτά τα χρόνια η εξαπάτηση τους ότι με τη σκληρή δουλειά (και κάποτε εξοντωτική, όπως π.χ. σε χώρες «θαύματα» ―Κίνα, Ινδία κ.λπ.) και τη συσσώρευση πτυχίων θα έβλεπαν μια συνεχή βελτίωση του οικονομικού (δηλαδή του καταναλωτικού τους) επίπεδου, όταν σήμερα διαπιστώνουν την έκταση των ψευδαισθήσεων βλέποντας ότι η αγωνιώδης αυτή προσπάθεια οδήγησε μεν σε μια εξάπλωση των μεσαίων στρωμάτων, ιδιαίτερα στον Βορρά, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού ζει στην οικονομική ανασφάλεια και ένα τεράστιο τμήμα ζει στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Παράλληλα, βλέπουν την συνεχή χειροτέρευση της ποιότητας ζωής τους, και κάποτε την ίδια την ζωή τους, ν’ απειλείται για χάρη της οικονομικής «ανάπτυξης», η οποία δίνει την μερίδα του λέοντος του κοινωνικού πλούτου στις ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, καθώς και τους γόνους τους, ενώ τα ψίχουλα της μοιράζονται στους υπόλοιπους για να εξαγοράζεται η ανοχή τους.

Είναι επομένως βέβαιο ότι όσο η κρίση αυτή βαθαίνει τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι κοινωνικές εκρήξεις στον Βορρά και τον Νότο. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι οι ελίτ σε όλες τις χώρες ενισχύουν τον τρομοκρατικό μηχανισμό τους που βαφτίζουν «αντιτρομοκρατικό», αλλά που στην πραγματικότητα στοχεύει στον έλεγχο των ίδιων των πληθυσμών τους. Και φυσικά τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει εάν το σύστημα αυτό φορέσει ένα πιο «ανθρώπινο» προσωπείο με την υιοθέτηση κάποιων «μεταρρυθμίσεων», όπως ζητεί η ρεφορμιστική Αριστερά, οι οποίες θ’ αφήνουν ανέγγιχτες τις θεμελιακές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δομές που αναπαράγουν το σύστημα αυτό.

Οι σημερινές κοινωνικές εκρήξεις, είτε πρόκειται για την εξέγερση των προαστίων του Παρισιού πριν λίγα χρόνια, είτε για την σημερινή Ελληνική, δεν έχουν τα γνώριμα χαρακτηριστικά προηγούμενων «πολιτικοποιημένων» εξεγέρσεων, με αποκορύφωμα τον Μάη του ’68. Αυτό δημιουργεί και τα διαφοροποιημένα χαρακτηριστικά τους, και κυρίως την «τυφλή βία», όπως χαρακτηρίζουν την λαϊκή αντιβία κατά της περιουσίας οι ελίτ και οι ιδεολόγοι του συστήματος ανάμεσα στους ακαδημαϊκούς και τα ΜΜΕ. Η βία αυτή δεν στρέφεται ποτέ κατά της ζωής ―σε αντίθεση με την συστημική βία που είναι πρόθυμη να την θυσιάσει, παρόλο που υποκριτικά την ανάγει σε «υπέρτατο αγαθό»— αλλά στρέφεται είτε κατά των συμβόλων της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας (τράπεζες, πολυεθνικές, υπουργεία, αστυνομικά τμήματα κ.λπ.) είτε κατά των συμβόλων του καταναλωτισμού. Οι στόχοι όμως αυτοί δεν καθορίζονται μέσα από κάποια συνειδητή δημοκρατική η μη διαδικασία (όπως τον Μάη του ’68, από τις φοιτητικές συνελεύσεις ή τις διάφορες πολιτικές οργανώσεις) αλλά, κατ’ αρχήν, ατομικά και με βάση την υποσυνείδητη συνήθως απέχθεια για τους ίδιους τους θεσμούς και τις αξίες του συστήματος. Και φυσικά, όπως σε κάθε εξέγερση, μετέχουν και στοιχεία που μπορεί να μην κινούνται από παρόμοια κίνητρα αλλά από κίνητρα επιβίωσης (π.χ. κάποιοι εξαθλιωμένοι μετανάστες η εξαρτημένοι από ναρκωτικά δηλαδή, αυτοί που κυρίως εισπράττουν την κοινωνική καταπίεση) —για να μην αναφερθώ και στις τεκμηριωμένες περιπτώσεις τροφίμων των μυστικών υπηρεσιών που στοχεύουν στη δυσφήμηση της λαϊκής αντιβίας.

Ο «τυφλός» αυτός χαρακτήρας της σύγχρονης λαϊκής αντιβίας προσδίδει σε αυτήν ένα αμφίσημο χαρακτήρα. Από τη μια μεριά, ένα θετικό χαρακτήρα που εκφράζει τον λαϊκό αυθορμητισμό που στηρίζεται σε μια υποσυνείδητη έστω αντίληψη των συστημικών αιτίων της κρίσης και στρέφει την οργή των φορέων του εναντίον των συμβόλων που την εκφράζουν. Από την άλλη μεριά, όμως, της προσδίδει ένα σαφώς αρνητικό χαρακτήρα γιατί ο ίδιος ο αυθορμητισμός αυτός, όταν δεν κινείται με κάποιο καθολικό πολιτικό πρόταγμα (δηλαδή μια στοιχειώδη ανάλυση των αιτίων της κρίσης και ένα έστω υποτυπώδη οραματισμό για την μορφή που πρέπει να πάρει μια εναλλακτική κοινωνία και την στρατηγική που οδηγεί σε αυτήν) είναι αδιέξοδος και αναπόφευκτα οδηγεί σε συνεχή κατάπνιξη των εξεγέρσεων αυτών, με τη χρήση όλο και ωμότερης βίας, ενώ η πλειοψηφία θα παραμένει ελέγξιμη από τους επαγγελματίες πολιτικούς και καθηλωμένη στους καναπέδες της. Είναι επομένως επιτακτική πια ανάγκη η ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος με βάση ένα νέο αντισυστημικό πρόταγμα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια εναλλακτική πραγματικά άξια του ονόματος της δημοκρατία, μία Περιεκτική Δημοκρατία.

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2008/12_20.htm

ΙΘΑΚΗ

Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια
ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυχτική της ηθική.

Πάντως, δεν ήταν λύση, ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.

Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά…

Τώρα επιστρέφω με μιαν ύποπτη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.

Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά.
Μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;

"Ιθάκη", Ντίνος Χριστιανόπουλος

Mάχη στην άκρη της νύχτας

...πικρή νύχτα
σαν την αδικία πικρή.
...ο ουρανός απόψε είναι τυφλός.
...πικρή νύχτα
σαν την ταπείνωση μικρή.

Για να ζήσουμε
πρέπει ν' αρνηθούμε
πως είναι νύχτα
ν' αρνηθούμε
πως θα ξημερώσει.

Όταν δε θέλεις να πεθάνεις
ξέρετε τι θα πει
ζωή.

Mας κοίμιζε άλλοτε η μάνα μας
μ' ένα τραγούδι σιγανό
τη κάνατε το τραγούδι αυτό;
O κόσμος είναι για την ευτυχία.

Mάχη στην άκρη της νύχτας (1952), Tάσος Λειβαδίτης

ο επαναστατημένος άνθρωπος

μπορούμε να υποδουλώσουμε έναν ζωντανό άνθρωπο
και να τον υποβιβάσουμε στην ιστορική κατάσταση του πράγματος.
αλλά αν πεθάνει αρνούμενος,
επιβεβαιώνει μια ανθρώπινη φύση
που απορρίπτει την τάξη πραγμάτων.

Αλμπερ Καμύ, "ο επαναστατημένος άνθρωπος"

όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...τα λέμε!!!

Ταξικός Εορτασμός της Πρωτομαγιάς

Πρωτομαγιά 2008

Νέο Αριστερό Ρεύμα – ΝΑΡ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

1η ΜΑΗ 2008

Εργάτες, Εργάτριες, Νέοι και Νέες

Η 1η Μάη του 1886 έγινε το σύμβολο μιας νέας εποχής στη ζωή και τον αγώνα των εργατών ενάντια στην αστική τάξη, για το δικαίωμα στη δουλειά, την κατάργηση της εκμετάλλευσης, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, την κοινωνική απελευθέρωση. 122 χρόνια μετά, σε μια εποχή πρωτόγνωρων δυνατοτήτων για τη ζωή των εργαζομένων από την εκρηκτική ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας και της παραγωγής υλικού και πνευματικού πλούτου, οι αστικές κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, «δεξιές», κεντροδεξιές ή «κεντροαριστερές»» ακολουθούν την ίδια αντιδραστική νεοφιλελεύθερη πολιτική της άγριας λιτότητας και εκμετάλλευσης, της απελευθέρωσης των αγορών, της ιδιωτικοποίησης των πάντων, ενός νέου αναπτυσσόμενου αυταρχισμού, των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, της λεηλασίας της φύσης και του περιβάλλοντος, την πνευματικής λοβοτομής και της πολιτισμικής υποβάθμισης.

Με μια ακραία επιθετική στρατηγική απέναντι στο εργατικό κίνημα επιχειρούν να συντρίψουν τα συλλογικά, κοινωνικά δικαιώματα των εργατών-παραγωγών πλούτου, στο όνομα του ατομικού δικαιώματος για «ελεύθερη» πώληση της εργατικής δύναμης. Να επιβάλουν τον βαθύτερο κατακερματισμό, την εξατομίκευση της εργατικής τάξης. Να διαμορφώσουν συμμαχίες νέου τύπου με ξεχωριστά τμήματά της, προσφέροντας κάποια μίζερα δώρα και πλαστές δυνατότητες.

Η πολιτική αυτή οδηγεί στην φτώχεια, τη πείνα, την εξαθλίωση, την ανεργία, την εργασιακή αβεβαιότητα, την οικολογική δηλητηρίαση της φύσης, την αλλοτρίωση των ανθρώπων, τη μίζερη ζωή. Οδηγεί σε δραματικά αδιέξοδα και αντιθέσεις, μπροστά στις οποίες το κεφάλαιο επιλέγει ένα νέο γύρο ακόμα πιο αντιδραστικών μέτρων, εκμετάλλευσης, κοινοβουλευτικού αυταρχισμού, καταστροφής της φύσης και πολέμων, που μπορεί να καταλήγει σε ένα κοινωνικό, οικονομικό και οικολογικό ολοκαύτωμα.

Αυτή την πολιτική υπηρετούν η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ με τον τρόπο τους το καθένα και με πολιτικό λαγό το ακροδεξιό, εθνικιστικό και ρατσιστικό ΛΑΟΣ. Ωστόσο το εργατικό κίνημα στη χώρα μας και γενικότερα δηλώνει δυναμικά παρόν και βάζει τη δική του σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις, οδηγεί στην πολιτική απονομιμοποίηση της αντεργατικής εκστρατείας των «επάνω» και την εμφάνιση δυνατοτήτων στην πολιτική ώστε το «δεν πάει άλλο με την πολιτική των κυβερνώντων, του κεφαλαίου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Αμερικάνων» να μπορεί «να πάει αλλιώς». Το Νέο Αριστερό Ρεύμα και η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση σε αυτήν ακριβώς την περίοδο της αναγεννώμενης ελπίδας, καλεί σε συστράτευση-συμπόρευση όλες τις πρωτοπόρες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του αντικαπιταλιστικού-ανατρεπτικού αγώνα να γίνουμε συνδημιουργοί:

• Μιας τολμηρής και σε βάθος αναγέννησης-ανασυγκρότησης του εργατικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος. Μόνο ένα τέτοιο εργατικό κίνημα, που θα διαχωρίζεται απο τον αστικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό τύπου ΓΣΕΕ και θα υπερβαίνει τη στρατηγική ανεπάρκεια και τη ρεφορμιστική λογική του ΠΑΜΕ, μπορεί να αναμετρηθεί αποτελεσματικά και νικηφόρα με την αστική επίθεση.
  
• Ενός νέου ταξικού εργατικού κινήματος, που θα ενώνει ειδικευμένους και ανειδίκευτους, Έλληνες και ξένους, σταθερά και ελαστικά εργαζόμενους και άνεργους. Και θα είναι ικανό να συντονίζεται με άμεσο και δημοκρατικό τρόπο πάνω σε στόχους από τη σκοπιά των σύγχρονων δικαιωμάτων και αναγκών των εργαζόμενων και της νεολαίας.
  
• Ενός κοινωνικού και πολιτικού κινήματος Εργατικής-Λαϊκής Αντιπολίτευσης, αντίστασης και ανατροπής της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου, που θα μπορεί να αποκρούει μέτρα, να σπάει καίριους κρίκους της αστικής επίθεσης, να πετύχει υλικές κατακτήσεις υπέρ των εργαζομένων και να διαμορφώσει συνθήκες για μια συνολική αντεπίθεση του εργατικού κινήματος για την ανατροπή της αστικής πολιτικής και κυριαρχίας.
  
• Στην οικοδόμηση ενός μαχόμενου πολιτικού ρεύματος της ριζοσπαστικής κοινωνικής δράσης, της αντικαπιταλιστικής πάλης. Της ΑΛΛΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, της κομμουνιστικής απελευθερωτικής προοπτικής στη νέα εποχή που ζούμε. Που θα υπερασπίζεται τις κατακτήσεις του Οκτώβρη και των άλλων μεγάλων επαναστάσεων, όλες τις σύγχρονες κατακτήσεις της εργατικής τάξης, αλλά και θα αναζητά τολμηρά τις αιτίες για τις καταρρεύσεις των τελικά εκφυλισμένων-αντεργατικών καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Εργάτες - Εργάτριες, Νέοι και Νέες
Η 1η Μάη είναι ημέρα συλλογικού πολιτικού απολογισμού της δράσης του εργατικού κινήματος και χάραξης στόχων. Απολογισμό της πορείας και χάραξη των δρόμων και των στόχων που θα οδηγήσουν σε νίκες του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να πραγματοποιήσει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ και οι εκπρόσωποι του αστικής πολιτικής μέσα στο εργατικό κίνημα. Την ανάγκη αυτή δεν μπορεί να εκφράσει ούτε η πολιτική συγκυβέρνησης της Αυτόνομης Παρέμβασης με την ΠΑΣΚΕ ούτε η αναποτελεσματική αντίληψη και πρακτική του ΠΑΜΕ.

Το ΝΑΡ και η ν.Κ.Α. θα στηρίξουν όλες τις πολύμορφες εκδηλώσεις και πορείες που, με ανεξάρτητο τρόπο, σε μορφή και περιεχόμενο, από την αστική πολιτική και τον υποταγμένο συνδικαλισμό και με όρους κινήματος (συσπείρωση σωματείων, εργατικών νεολαιίστικων συλλογικοτήτων και αγωνιστών) θα τιμήσουν τους αγωνιστές που θυσιάστηκαν για τα ιδανικά του εργατικού κινήματος και θα εκφράσουν τη διάθεση για την ταξική ανασυγκρότησή του. Στην κατεύθυνση αυτή, καλούν όλο το μαχόμενο αντικαπιταλιστικό δυναμικό, τις κινήσεις, τα σχήματα και τις μετωπικές πρωτοβουλίες καθώς και τις οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς να δράσουν από κοινού για μαζικές, ανεξάρτητες, πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις επιθεώρησης των δυνάμεων μιας νέας αγωνιστικής ταξικής ενότητας για την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης κυβέρνησης- κεφαλαίου- ΕΕ και ανίχνευσης των δρόμων της σύγχρονης αναγέννησης του εργατικού κινήματος.

Αθήνα, Μάης 2008

http://nka.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=219

Φράουλες και αίμα...στη Νέα Μανωλάδα

Εκεί όπου τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα ανθίζουν, αναδύεται η σήψη και η παρακμή της κοινωνίας της εκμετάλλευσης. Κάποιες φορές όμως, είναι εκεί απ' οπού αχνά εμφανίζεται η δύναμη αυτής της τάξης που δεν έχει να χάσει παρά μόνο τις αλυσίδες της.
Με αφορμή τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες μέρες με τους εργάτες γης και τους μεγαλοαγρότες στην Νέα Μανωλάδα έλαβα από τον Νίκο Γ. ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!

Ο Λιακόπουλος, τα ελοχίμ και τα βαμπίρ...της εκμετάλλευσης

Ζουν ανάμεσά μας!!

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν παράξενα και τραγελαφικά γεγονότα στις εκδόσεις Λιακόπουλος (ΑΣΑΝΑ ΕΠΕ). Ναι, καλά διαβάσατε! Σε αυτόν τον εκδότη που παπαριάζει τα μυαλά των ανθρώπων με ιστορίες για Νεφελίμ, Ελοχίμ και άλλους αγρίους. Το τρέξιμο πάει σύννεφο! Δρομολόγια των εξωτερικών διανομέων από Πέραμα μέχρι Σούνιο και από Γλυφάδα μέχρι Ωρωπό… Μόνο δρομολόγια από την κοίλη Γη μέχρι τις πολυκατοικίες στον πλανήτη Άρη δεν έχουν γίνει ακόμα -αν και τα μεταφορικά που χρεώνει στους πελάτες για τέτοιες αποστάσεις είναι-… Συνεχής και έλεγχος με τηλέφωνα αλλά και παρακολούθηση από κάμερες στην αποθήκη. Ολόκληρη βιομηχανία υποταγής συνειδήσεων… Και μέσα σε όλο αυτά να πλήρωνε και καμιά υπερωρία! Κατά δήλωση του ιδίου, οι υπερωρίες δεν πληρώνονται αφού «νέα παιδιά είστε, αντέχετε».Και οι πουτινιές δεν τελειώνουν εδώ.

Όταν η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο αχαλίνωτη φαντασία

Οι εκδόσεις Λιακόπουλος θεώρησαν πως μπορούν να απαλλαγούν από το περιττό εργατικό-μισθολογικό κόστος. Έτσι, πριν μερικές μέρες προχώρησαν σε μια συνειδητά σχεδιασμένη ενέργεια. Αφού πρώτα μείωσαν τους μισθούς (περιορισμός των bonus) και εντατικοποίησαν τρομερά τη δουλειά, εν συνεχεία ανακοίνωσαν στους διανομείς ότι από εδώ και στο εξής καταργούνται οι συμβάσεις με το ΙΚΑ (μέσω οικιοθελούς-υποχρεωτικής παραίτησης) και μετατρέπονται οι εργασιακές σχέσεις σε ΤΕΒΕ δελτίο παροχής υπηρεσιών. Αντίθετη άποψη δεκτή : ΑΠΟΛΥΣΗ. Και αυτό έγινε τελικά. Όσοι συνάδελφοι αρνήθηκαν να αποδεχτούν τα νέα δεδομένα (τηλεφωνήτριες, διανομείς) απολύθηκαν, συνολικά έξι στον αριθμό και έπεται συνέχεια. Απειλές σε όσους συμμετείχαν στις απεργίες, αναγκαστικές άδειες σε δηλωμένες απεργίες, απόλυση συναδέλφου στις 18 Μάρτη, μια μέρα πριν την απεργία, συμπληρώνουν το αντιδραστικό σκηνικό.

Δεν τρώμε βαλανίδια

Η κυβέρνηση και η εργοδοσία έχουν αποκαλύψει τις προθέσεις τους! Ελαστικές σχέσεις, εξοντωτική δουλειά και μισθοί πείνας συνθέτουν τη μίζερη πραγματικότητα που ζούμε σαν εργαζόμενοι. Ταυτόχρονα, η επέκταση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση και οι συντάξεις των 500 ευρώ διαμορφώνουν ένα ζοφερό μέλλον.

Η μόνη λύση είναι ο συλλογικός αγώνας για τα δικαιώματά μας, για όλα όσα μας ανήκουν. Όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να σηκωθούμε από καναπέδες-ντιβάνια-κρεβάτια-πολυθρόνες και να βγούμε στους δρόμους. Να οργανωθούμε στο σωματείο μας και συλλογικά να διεκδικήσουμε την ανατροπή των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων.

Για το ζήτημα των συναδέλφων στις εκδόσεις Λιακόπουλος, διεκδικούμε:

-Καμία αλλαγή των εργασιακών σχέσεων από ΙΚΑ σε ΤΕΒΕ. Μόνο σταθερές εργασιακές σχέσεις ΙΚΑ.

-Να αποσυρθεί η κάμερα από την αποθήκη.

-Καταβολή ΟΛΩΝ των χρωστούμενων στους εργαζομένους.

-Αύξηση των μισθών.

-Να σπάσει η τρομοκρατία στις εκδόσεις Λιακόπουλος.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

Λόντου 6 (β' όροφος) Εξάρχεια, ΤΗΛΕΦ.: 210-3820537, e-mail: sylyp_vivliou@yahoo.gr

Ραδιόφωνο, ένα...αθέατο θέατρο

Ραδιόφωνο…θέατρο με φωνές, με ηθοποιούς και θεατρίνους!

Βρίσκεται σχεδόν παντού! Μέσα στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, πάνω μας, σε κοινόχρηστους χώρους, στα ΤΑΧΙ, στα φορτηγά, πάνω στο γραφείο του υπάλληλου, στις καφετέριες, στη βιτρίνα των καταστημάτων ηλεκτρικών ειδών, στα ράφια κάποιου μουσείου…

Έχει σκηνικά, κοστούμια, ηθοποιούς, κοινό...το ραδιόφωνο (ίσως) αποτελεί μια μορφή θεάτρου όπου ο ηθοποιός δεν βλέπει το κοινό αλλά ούτε και το κοινό τον ηθοποιό, και οι δύο πλευρές είναι απαλλαγμένες απ’ την ανασφάλεια που δημιουργεί η οπτική επαφή κατά την οποία μια απ’ τις δυο μεριές πιθανόν να εισπράξει την απόρριψη απ’ την άλλη. Το ραδιόφωνο – το πρώτο ουσιαστικά ηλεκτρονικό ΜΜΕ - μοιάζει με ένα θέατρο λευκό που παίρνει χρώμα απ’ τις φωνές, τις μουσικές, την φαντασία του ακροατή, τα συναισθήματα και τις σκέψεις που δημιουργεί η αμφίδρομη σχέση πομπού - δέκτη.

Όταν μιλάμε για ραδιόφωνο, ίσως πρέπει να αναλογιζόμαστε πως αυτό αποτελεί μια σχέση...είναι απ’ τη μια όλοι εκείνοι που βρίσκονται μπροστά απ’ τα μικρόφωνα, τις κονσόλες του ήχου, οι μανατζαρέοι, οι επιχειρηματίες, οι διαφημιστάδες, οι εταιρίες, η μουσική βιομηχανία.

Απ’ την άλλη είναι οι ακροατές, η πλευρά του ραδιοφώνου που σήμερα βάλεται περισσότερο από ποτέ απ’ το επιχειρηματικό - πολιτικάντικο - μουσικοβιομηχανικό σκουπιδοσύμπλεγμα, όπως θα έλεγαν ο Τσόμσκι ή ο γνήσιος φίλος του ραδιοφώνου Μάνος Χατζιδάκις - το οποίο τηρουμένων των αναλλογιών το συναντούμε σε κάθε ΜΜΕ.

Οι ακροατές όμως είναι και εκείνη η πλευρά που έχει τη μεγαλύτερη δύναμη γιατί χωρίς ακροατές δεν υπάρχει ραδιόφωνο, όπως δεν υπάρχει θέατρο χωρίς θεατές, όπως δεν υπάρχει πίνακας χωρίς χρώμα…

ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΩΣ ΦΥΛΑΚΗ...ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ

Η ιστορία όμως επιβεβαιώνει πως το ραδιόφωνο αρκετές φορές αποτελεί όχι απλώς σχέση αλλά σχέση εξουσιαστική, σχέση καταπιεστική προς τους ακροατές, μηχανισμό χειραγώγησης και καθυπόταξης του λαού και κυρίως εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων και τάξεων που είναι επικίνδυνα για τη διατήρηση της κάθε εξουσίας.

Το πολιτικό και οικονομικό status quo πάντοτε προσπαθούσε να ελέγχει και να κατευθύνει το πως εργάζεται , το τί ακούει, το τί διαβάζει, το πως ενημερώνεται, το πως διασκεδάζει η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, ο καθένας από εμάς… Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του ραδιοφώνου καταδεικνύοντας και τη μεγάλη του δύναμη.

Η αλήθεια είναι τις περισσότερες φορές αυτό γίνεται όχι με εμφανείς τρόπους. Βέβαια υπάρχουν και στιγμές που είναι καταφανές, όπως το χειμώνα του 1941, όταν οι ναζί κατέλαβαν την Αθήνα, οπότε και έθεσαν απ’ την πρώτη στιγμή υπό τον πλήρη ελεγχό τους το κρατικό ραδιόφωνο. Πιο πρόσφατο ιστορικό παράδειγμα αποτελεί η κατάληψη όλων των ΜΜΕ απ’ τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της στον βρώμικο πόλεμο στο Ιράκ.

ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΡΟΜΟΣ, ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ...

Ωστόσο η φυσιογνωμία του ραδιοφώνου και η επίδραση του στην κοινωνία δεν είναι μονόπλευρη. Συνεπώς και η πορεία του ραδιοφώνου μέσα στον χρόνο δεν εκτυλίσσεται ως μονόπρακτο. Έτσι το ραδιόφωνο εκτός από μηχανισμό μαζοποίησης και χειραγώγησης έχει παίξει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στο να συσπειρώσει καταπιεζόμενες κοινωνικές δυνάμεις αλλά και να εκφράσει την προσπαθειά τους για την ανατροπή καταπιεστικών - φασιστικών - εκμεταλλευτικών κοινωνικών συστημάτων. Παράδειγμα αποτελεί η λειτουργία του ραδιοφωνικού σταθμού του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ το Νοέμβρη του ’73 που ενσάρκωσε τα παραπάνω χαρακτηριστικά και έγινε τόσο επικίνδυνο για την τάξη πραγμάτων της χούντας ώστε αναγκάστηκαν οι συνταγματάρχες να σταματήσουν την λειτουργία του ρίχνοντας παράσητα.

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΑΝΟΙΚΤΟ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΕΚΦΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ...

Δεν χρειάζεται καμία περίπλοκη και βαθυστόχαστη ανάλυση για να αποδείξει κανείς πως οι ραδιοφωνικές συχνότητες αποτελούν δημόσιο αγαθό. Κανένας δεν εργάστηκε για να δημιουργηθούν, δεν τις κληρονόμησε...υπάρχουν στη φύση όπως υπάρχει για παράδειγμα το νερό. Έτσι η χρησιμοποίησή τους από ιδιώτες και το κράτος αποσκοπεί (που αλλού;;;) είτε στην επίτευξη κέρδους (και εδώ μπορεί να βάλει κανείς πολλές παραμέτρους που σχετίζονται με αυτή την επιδίωξη) είτε στην απόκτηση και τη διατήρηση πολιτικής εξουσίας και επιβολής. Συνήθως η διάκριση μεταξύ αυτών των δύο επιδιώξεων δεν υπάρχει.

Έτσι το ραδιόφωνο δεν μπορεί να εκφράσει την πλειοψηφία της κοινωνίας και την ανάγκη για πραγματική πληροφόρηση, για πραγματική ψυχαγωγία, για έκφραση και ελεύθερη διακίνηση ιδεών.

Η αλλαγή αυτού του τοπίου του ραδιοφώνου, η καλύτερα η ανατροπή του, απαιτεί την ουσιαστική κοινωνικοποίηση των συχνοτήτων και τον πραγματικό κοινωνικό έλεγχο τους, απαιτεί άλλη κοινωνική κατάσταση, απαιτεί την ενεργοποίηση κάθε πολίτη.

Ωστόσο θα ήταν άδικο να πούμε πως δεν υπάρχουν προσπάθειες για ένα διαφορετικού τύπου ραδιόφωνο, απαλλαγμένο από την αγωνία των δημοσκοπήσεων, των ανταγωνισμών κτλ. Είναι αντικειμενικά λίγες μέσα στη ζούγκλα της «θεάς» αγοράς αλλά όσο αυτές θα υπάρχουν, αρκετοί θα βρίσκονται μπροστά απ΄τα μικρόφωνα ακόμα και αν τους λογοκρίνουν σαν σε άλλη εποχή, συμβαδίζοντας με τον άγνωστο ακροατή, θα περιμένουν να ακούσουν σχόλια, να μεταφέρουν απόψεις, θα υποδέχονται και θα μεταδίδουν, με μουσικές και λόγια, σκέψεις και άλλου τύπου αγωνίες, θα διακωμωδούν, θα σατιρίζουν.

Στους ακροατές και τους ραδιοφωνατζήδες αυτού του τύπου είναι αφιερωμένο αυτό το κείμενο. Σ΄αυτούς που σε πείσμα των καιρών εξακολουθούν να ονειρεύονται, όχι όταν κοιμούνται αλλά ξύπνιοι, να αλλάξουν τον ζωή τους, τον κόσμο...άρα και το ραδιόφωνο...

Γιάννης Ζησιμόπουλος, Περιοδικό S – magazine, Δεκέμβρης 2006, τεύχος 1^ο, σελ. 160 - 161

Μύνημα στο μπουκάλι...

Οι στίχοι - ποίημα είναι από την ποιητική της συλλογή "Αν - επίκαιρα ποιήματα", που εποίησε με σοφία η Σοφία Κολοτούρου. Μελωποιήθηκε από τους active member. http://ca.youtube.com/watch?v=CA3DeBtWNF4
Θα μπορούσε να πεις κανείς πως συναντήθηκαν από δύο διαφορετικές αφετηρίες δύο ριζοσπαστικές εκφράσεις, μια της ποίησης και μια της μουσικής.

Πολύ ενδιαφέρον και το πρόσφατο ηλεκτρονικό δημιούργημα της Σοφίας, εξίσου ριζοσπαστικό...

http://kofosi.blogspot.com/

Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας: Η προδοσία του κυβερνητικού - γραφειοκρατικού συνδικαλισμού

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ!

Πριν καλά-καλά «ξεπλύνουν τα αίματα» από τη μάχη του ασφαλιστικού οι «working class heroes», οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ, υπέγραψαν σήμερα άρον-άρον μαζί με τους κοινωνικούς εταίρους τους του ΣΕΒ, των εμπόρων κ.λπ., τη νέα διετή σύμβαση κοινωνικής ειρήνης και νέας κοινωνικής φτώχειας.

Την ίδια ώρα που οι 151+1 εθνοπατέρες του Καραμανλή πήγαν να ψηφίσουν στη βουλή να παίρνουμε σύνταξη επίδομα κηδείας στα 68, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ υπέγραψαν αύξηση 1 ευρώ την ημέρα για το 2008 και 1,5 ευρώ το 2009 και συγκεκριμένα από την 1/5/2009 τη μέρα δηλαδή που θα γιορτάσουμε (μαζί τους;) την Πρωτομαγιά! Πιστοί για μια ακόμη φορά στο ραντεβού τους, αφού τέτοιες μέρες πριν δυο χρόνια υπέγραφαν αυξήσεις που «ανέβασαν» το βασικό μισθό στο ...ιλιγγιώδες ποσό των 657 ευρώ μικτά το μήνα και το ημερομίσθιο στο ...φιλοδώρημα των 29 ευρώ.

Σήμερα έκαναν το ίδιο χωρίς ντροπή και χωρίς να ρωτήσουν κανένα εργαζόμενο (αλήθεια γιατί δεν κάνουν και ένα δημοψήφισμα για την σύμβασή τους;). «Λάβαμε υπόψη την κακή οικονομική κατάσταση»(!) δήλωσε επί λέξει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Παναγόπουλος.

Έχουν αποδεχτεί τα ιερά και τα όσια του νεοφιλελευθερισμού, συναινούν, υποτάσσονται, κάνουν εποικοδομητικές προτάσεις όπως ο «κουμπαράς» στο ασφαλιστικό που η κυβέρνηση το δέχτηκε με μεγάλη χαρά, πουλάνε την πιο κρίσιμη στιγμή τους αγώνες όπως με την 3ωρη στάση στην «καρδιά» της μάχης .

Είναι πλέον καιρός να τελειώνουμε μια και καλή μαζί τους. Αυτούς που με τις θέσεις τους και με την πρακτική τους οδηγούν το εργατικό κίνημα από ήττα σε ήττα. Ασφαλιστικοί νόμοι, κατάργηση του 8ωρου, ιδιωτικοποιήσεις, κλείσιμο εργοστασίων, απελευθέρωση απολύσεων , ελαστικές σχέσεις εργασίας, προγράμματα λιτότητα, ακρίβεια, ανασφάλιστη εργασία, τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, ανεργία, ακρίβεια, ο σύγχρονος κοινωνικός μεσαίωνας είναι εδώ! Οι καπιταλιστές και το κράτος τους μας κλέβουν το χρόνο και τη ζωή απομυζώντας αμύθητα κέρδη και οι «εκπρόσωποι» μας ούτε μπορούν ούτε θέλουν να σταματήσουν τη λεηλασία τον κοινωνικών μας δικαιωμάτων.

Την ίδια στιγμή που η επίθεση συνεχίζεται αμείλικτη, σήμερα κιόλας ακούστηκε η διεύρυνση του εργασιακού χρόνου και το Σαββατοκύριακο! Είναι απορίας άξιο ότι υπάρχουν ακόμα συνδικαλιστικές δυνάμεις και μάλιστα αριστερές, που συνεχίζουν να στηρίζουν και να νομιμοποιούν το βρώμικο και προδοτικό ρόλο των ΓΣΕΕ — ΑΔΕΔΥ.

Για να νικήσουν οι αγώνες
χρειαζόμαστε
νέο εργατικό κίνημα και άλλη Αριστερά

Είναι καιρός να πάρουμε την υπόθεση των αναγκών και δικαιωμάτων στα χέρια μας, στα πρωτοβάθμια σωματεία, τις γενικές συνελεύσεις και τις επιτροπές αγώνα:

• να οργανώσουμε συντονισμένα και από τα κάτω τους αγώνες ενάντια στην πολιτική ΝΔ-ΕΕ-ΣΕΒ, αγώνες μαζικούς , διαρκείας, ανυποχώρητους, νικηφόρους!
• να απαιτήσουμε την ένταξη της νέας εργατικής βάρδιας και των μεταναστών στα συνδικάτα
• να διεκδικήσουμε ότι μας ανήκει από τον κοινωνικό πλούτο

Η υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων απαιτεί ένα νέο πολιτικό εργατικό κίνημα ρήξης και ανατροπής της πολιτικής που προωθεί και στηρίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Απαιτεί συνδικάτα εργατικής δημοκρατίας με διαδικασίες βάσης και αγώνες στα χέρια των εργαζόμενων. Απαιτεί μαχητική εργατική αντιπολίτευση και άλλη, αντικαπιταλιστική Αριστερά.

ΝΑΡ-νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς

Δελτίο τύπου
Θεσσαλονίκη, 5.03.08

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Αυτές τις μέρες ζούμε στη Θεσσαλονίκη μια προσπάθεια επιστροφής στην εθνικιστική έξαρση του 1992 με αφορμή το όνομα της ΠΓΔΜ. Ταυτόχρονα γίνεται προσπάθεια να περάσουν σε δεύτερη μοίρα:

Η ιμπεριαλιστική επέμβαση: οι επιλογές των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας οδήγησαν στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, στους πολέμους, τις εθνοκαθάρσεις και την έξαρση του εθνικισμού. Η παρουσία χιλιάδων στρατιωτών και αστυνομικών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι εγγύηση για την αστάθεια, καθώς εδώ και χρόνια διασφαλίζουν το ρόλο και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, ενώ το μίσος και ο κίνδυνος του πολέμου είναι σταθερή πλευρά της καθημερινότητας. Κάθε συζήτηση περί αυτοδιάθεσης γίνεται σε αυτές τις συνθήκες άνευ νοήματος ή απλά στηρίζει την παρουσία των ιμπεριαλιστών.

Ο ρόλος του ελληνικού κεφαλαίου και των ελληνικών κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ: την ίδια ώρα που ακούγονται οι φωνές της αδιαλλαξίας, την ίδια ώρα, οι ίδιοι άνθρωποι κάνουν δουλειές με την ΠΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα. Την ίδια ώρα ελληνικός στρατός στο Κόσοβο διασφαλίζει ότι η Ελλάδα θα διεκδικεί κομμάτι στην πίτα. Την ίδια ώρα το παζάρι για το όνομα της ΠΓΔΜ περιλαμβάνει περισσότερο ελληνικό στρατό στο Αφγανιστάν, αναγνώριση του Κοσόβου.

Η προσπάθεια συγκάλυψης της κοινωνικής βαρβαρότητας πίσω από την «εθνική συστράτευση»: τόσα χρόνια ελληνικές επιχειρήσεις πηγαίνουν στην ΠΓΔΜ για εκμεταλλευτούν τους μισθούς των 200 ευρώ που διασφαλίζει η κυβέρνηση. Τώρα θα τσακωθούν για το όνομα αυτοί που βυθίζουν στη φτώχεια τους εργαζόμενους από τη μια μεριά των συνόρων και στην ανεργία από την άλλη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μακεδονομάχος νομάρχης Ψωμιάδης θέλει τους μακεδόνες περήφανους για το όνομα, αλλά σκλάβους στη δουλειά και τις Κυριακές. Το ΛΑΟΣ αφού στήριξε την κυβέρνηση στο άρθρο 16 και το ασφαλιστικό, τώρα πλειοδοτεί εθνικιστικά.

Όσο για την επίσημη Αριστερά, φαίνεται κατώτερη των περιστάσεων, όταν από τη μια ο Τσίπρας καλεί σε «νέο πατριωτισμό» την παραμονή των εθνικιστικών συγκεντρώσεων, ενώ το ΚΚΕ δεν βλέπει πουθενά τον ελληνικό εθνικισμό και το ρόλο του ελληνικού κεφαλαίου και της ελληνικής κυβέρνησης.

Το ΜΕΡΑ καλεί τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε ρήξη με την πολτιική του κεφαλαίου, του ΣΕΒ και της ΕΕ σε Ελλάδα και Βαλκάνια, σε μάχη απέναντι στις επιλογές της ΝΔ και του πολιτικού σκηνικού που τη στηρίζει. Καλεί σε κοινό αγώνα των εργαζομένων στα Βαλκάνια ενάντια στην παρουσία των ιμπεριαλιστών ΕΕ-ΝΑΤΟ-ΗΠΑ, ενάντια στο εθνικισμό –ελληνικό ή της ΠΓΔΜ ή αλβανικό– σε πάλη για να μην αλλάξουν τα σύνορα, για να γυρίσουν οι Έλληνες φαντάροι από κάθε ξένη χώρα. Για αυτό το όνομα Μακεδονία δεν μπορεί να μονοπωληθεί και η συζήτηση για το όνομα μπορεί να κλείσει με μια ονομασία που δε θα πριμοδοτεί εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς.

www.meranet.gr

www.merasalonica.wordpress.com

mera_thes@otenet.gr

τηλ. επικοινωνίας: 6976.626582

Η λογοκρισία των bloggers και των blogs

ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ

Το κράτος - δολοφόνος του Ισραήλ

Μέσα από εικόνες, το κράτος - δολοφόνος του Ισραήλ και το διαρκές έγκλημα στην Παλαιστίνη με την συνενοχή Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ.
Τις ανεβάζω και ας σοκάρουν λίγο κάποιες και ας μου "χαλάσουν" τη "μόστρα" του blog.

Άλλωστε, σημασία έχει να αναδειχθεί με οποιονδήποτε τρόπο η πολεμική μηχανή. Γρανάζι της διαχρονικά και η ελληνική κυβέρνηση (βλέπε βάσεις, "ειρηνευτικές αποστολές" - στρατοί κατοχής σε Κόσσοβο, Αφγανιστάν κλπ)