της Σοφίας Κολοτούρου

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΥΓΗ

Eίν’ έξω νύχτα και σκοτάδι και σιωπή.
Όμως ακόμα ελπίζω και παλεύω.
Δεν ξέρω αν θα ‘ρθουνε κι οι φίλοι την αυγή -
ούτε γνωρίζω εκείνο που γυρεύω.

Ωστόσο θέλω να φεγγίσει ο ουρανός -
κι η λάμψη του να μπει μες τη ψυχή μου.
Μετά να κόψω γαλανά κομμάτια φως,
σαν δώρα, να μοιράσω στη γιορτή μου.

Κι άμα δεν έρθουνε, θα πάω και θα τους βρω -
υπάρχει χώρος τώρα στην καρδιά μου.
Ένα κομμάτι φωτεινό να μοιραστώ
και λίγη αγάπη κι όλα τα όνειρά μου.

Να ξαναφτιάξω τη ζωή μου έχω σκοπό
κι έχω αλλαγές κρυφά δρομολογήσει.
Όλα θα γίνουν, μυστικά -κι έχω καιρό,
πολύ καιρό, ώσπου έξω να ροδίσει.

(1994)